Deel 4: Sevilla, Cadiz, Gibraltar, Porto Santo
Vanaf de havenplaats Chipiona regelen we auto’s om naar
Sevilla te rijden. De volgende ochtend rijden we langs een droog en
heuvelachtig landschap. Onderweg passeren we de ene na de andere sherry casa.
Jammer dat we geen sherryliefhebbers zijn. Rond de middag komen we aan in
Sevilla, een prachtige stad. Als eerste strijken we – als echte toeristen –
neer bij Mac Donalds.
Daarna doen we de inmiddels vertouwde tour met de bus zonder
dak. Sevilla is een indrukwekkende stad, maar bloedheet zo in de bakkende zon
rond het middaguur. We zien mooie parken en prachtige gebouwen, maar de hitte
en kinderen drijven ons al na een uurtje de bus uit. We stoppen bij Isla
Magica: een soort Disneyland, maar dan iets kleiner.
Eenmaal binnen ontdekken we dat we onze digitale camera en
een tas met spullen missen. Guido gaat als een haas met een taxi achter de bus
aan. Onderweg belt hij met de busmaatschappij om te vragen of ze de bus willen
checken. De bus is stil blijven staan bij de volgende halte om te doorzoeken.
Guido komt een paar minuten hierna aan. Alles weg…… na reconstructie weten we
dat de spullen gestolen zijn. Tijdens het uitladen van de kinderen en
wandelwagen heeft iemand in een onbewaakt ogenblik de spullen gejat. Balen van
de camera en alle kleren. Het is zo irritant dat dit soort mensen bestaan! We
nemen ons voor om de dag niet te laten verpesten en zo snel mogelijk een
vervangende camera te vinden. We kunnen er toch niets meer aan doen. De rest
van de middag in het pretpark rond gesjouwd. ’s-Avonds weer richting de auto’s
gegaan om bij een grote supermarkt inkopen te doen. Nu we een auto hebben,
moeten we er ook maar meteen van profiteren.
Na overleg met Adagio vertrekken we aan het eind van de
volgende dag naar Rota: “een uurtje varen”. Guido gaat uitchecken bij de
havenmeester en neemt ijsjes mee. We eten ze op op het dek . Binnen 10 minuten
zitten de kinderen van top tot teen onder en het dek ook. Met de slang de
kinderen schoon gespoeld. We vertrekken uiteindelijk om 17.00.
Tegen de wind in, na anderhalf uur zitten we nog ter hoogte
van onze vertrekplaats (ruim om een ondiepte heen). Bovendien is het absoluut
geen uurtje. Kortom: we komen zeker in het donker aan. Iets wat we eigelijk per
definitie vermijden. We hebben de keus: óf terug óf naar Rota. Motor aan en
doorvaren maar. Plotseling zien we enorme dolfijnen. Eerst vinnen alsof er
haaien zwemmen en vervolgens duikelen ze langs de boot. Ze zijn aanzienlijk
groter dan die we eerder hebben gezien in Noord Spanje. Hoe dit soort beesten
heten, weten we niet, maar het is wel indrukwekkend. We komen aan in het
donker. Leggen vlekkeloos aan ondanks de harde wind. Om 23.30 zitten we met de kinderen
aan tafel taco’s te eten. Beetje uitgelopen diner.
In de nacht maakt Guido de tekst en de foto’s voor de
internetsite. Om 3.00 is het klaar en kan alles per mobiele telefoon richting
de internetprovidor. Hier gaat het mis. De hele volgende dag is Guido bezig
geweest met deze klus. Met als resultaat alleen de tekst. Aan het eind van de
middag hebben we een enorme telefoonrekening en een zwaar gefrustreerde Guido.
Het lijkt wel of niets vanzelf gaat met internet, de computer en de modem.
Alleen maar gezeik.
Storm speelt de hele dag op de Adagio samen met Julius en
Sophie. Het samen spelen gaat steeds beter. Ook is het grappig om te zien wat
ze spelen. Zo spelen ze “havenmeestertje” Wat inhoud dat ze de havenmeester
geld gaan betalen. Dit wisselen ze af met meeuwen nat maken met de tuinslang,
vissen vangen of boot poetsen.
De volgende morgen vertrekken we naar de “grote stad” Cadiz.
Geschikt voor het zoeken naar een nieuwe camera. Dit keer echt een uur varen.
Een kleine haven op een container terrein. Niet echt de meest gezellige
omgeving. De stad moet zeker de moeite waard zijn, dus daar gaan we dan maar
voor. De weg naar het centrum bestaat
uit een lange promenade langs het water met uitzicht op het oude stadje. In de
stad gaat Guido samen met Storm op zoek naar een nieuwe digitale camera. Hélène
gaat samen met de familie Moll en Dide een lunchterrasje zoeken. Het oude
stadje ziet er erg gezellig uit met lange smalle stegen die ook overdag
voldoende schaduw geven. Op het eerste het beste pleintje vinden ze een
gezellig terras. Er wordt uitgebreid besteld. Dide vind de Calamares heerlijk!
Tijdens het eten krijgt Sidney een telefoontje. Z’n hele gezicht betrekt. Er
zal toch niets ergs zijn met z’n familie? Sidney vertelt dat hij zijn broer aan
de lijn heeft en dat er net een vliegtuig tegen het WTC is aangevlogen. Xandra
en Hélène denken direct aan het WTC in Amsterdam. Ze bedenken gelijk wie er
allemaal in de buurt wonen. Tot dat Sidney zegt dat het in New York is.
Binnen in het restaurant staat een TV. Sidney gaat even kijken.
Op dat moment slaat een tweede vliegtuig in de andere toren. Helemaal ontdaan
komt Sidney naar buiten. Het dringt bij ons nog amper door wat er gebeurt.
Totdat 10 minuten later het Pentagon wordt geraakt. Het bloed trekt weg en er
komt een soort kippevel voor in de plaats. Wat is hier aan de hand? Dit is wel
het meest bizarre wat je kan bedenken. Wie doet zoiets? Langzaam komt er iets
meer informatie beschikbaar. Terroristen. Dan zakt de eerste toren in en is er
opnieuw paniek.
Het is teveel om te bevatten. We zitten aangeslagen aan ons
tafeltje, terwijl de kinderen rondrennen en zich nergens van bewust zijn. Dit
moet wel uitmonden in iets groters, een oorlog misschien? We bellen Guido. Hij
staat midden in de Corte Ingles (enorm warenhuis) op de audio afdeling omringd
door honderden televisies. Hij was ook live getuige van het tweede vliegtuig en
kijkt samen met zo’n beetje het hele warenhuis naar dezelfde beelden. Alleen
verstaat hij geen Spaans en weet dus niet dat het om een terroristische aanslag
op de Twin Towers gaat. Nadat we hem hiervan op de hoogte brengen, moet hij
Storm (die alle beelden ook ziet) uitleggen waarom boze meneren met vliegtuigen
tegen hoge torens aanbotsen. Het valt niet mee om dit aan een driejarige uit te
leggen! Een uurtje later komt Guido het terras opgewandeld en is ook helemaal
ontdaan. We gaan terug naar de boot en bellen ondertussen met het thuisfront.
‘s-Avonds kijken we naar Spaanse televisie, waar continu
dezelfde beelden te zien zijn. Met Sidney en Xandra drinken we nog wat en
wisselen we het laatste nieuws uit wat we hebben gehoord van het thuisfront.
Het is gek dat we het nieuws niet goed kunnen volgen. De Spaanse zenders zijn
voor ons slecht te volgen.
Een paar dagen later vertrekken we in alle vroegte naar
Gibraltar. Belangrijkste redenen van op tijd vertrekken zijn het getij en de
stroming. Na een uurtje motoren trekt vlak voor Tarifa de wind aan. Met de wind
in de rug varen we om het uiterste puntje heen van het continent. We zien
Europa en Afrika. Een bijzonder moment! We maken foto’s. Ook roepen we Adagio
op om te vragen wat foto’s van ons te maken.
In de straat van Gibraltar kunnen zich gekke omstandigheden
voordoen. Vooral een plotseling sterk toenemende wind (zonder enige
voortekenen) en weinig golven. En inderdaad: nadat we heel rustig om Tarifa
zijn gevaren, neemt de wind steeds meer toe. We laten het zeil zakken als we
vlak bij de rots zijn. Rustig lopen we tussen alle voor anker liggende
containerschepen de haven binnen. Dit is de haven waar de ouders van Sidney met
hun motorboot de “Happy Molly” liggen. Het is een beetje een gekke haven. Aan
de steiger liggen grotendeels boten die het hele jaar niet van hun plek komen.
Hetzelfde geld voor de booteigenaren. Veel boten zijn volgebouwd met allerhande
zooi en op de steiger staan overal enorme schotels. Een aantal boten roest
onder de eigenaar vandaan. Iedereen kent iedereen. Iedereen bemoeit zich met
iedereen. De meeste mensen zijn gepensioneerd en Engels. Zo zit er een
fietsenmaker op een motorboot die zijn beroep op de steiger vrolijk voortzet.
Voor ons is deze haven vooral een tussenstop voor onze reis
naar Madeira. We moeten nog wat klussen aan de boot en de nodige inkopen doen
voordat we weer vertrekken.
Op de boot van de vader van Sidney kijken we naar het
Nederlandse nieuws (met de schotel). Alles is nu plotseling weer zo dichtbij.
Je wordt er niet vrolijker van. Wel gaan we ’s-Avonds lekker eten met de hele
familie Moll. Een tafel voor 12. Gezellig en veel drank.
De volgende dag gaan we Gibraltar in. Door een poort lopen
we naar de Mainstreet van Gibraltar.
Gibraltar is een rare mix van Spaans en Engels. De omgeving en de warmte is
Spaans maar de winkels en de taal Engels. Voor je gevoel klopt er iets niet.
Natuurlijk hebben we ook de apen op de rots gezien.
Terug op de boot begint Guido begint met zijn “klussen to do
list”. Hélène maakt een begin met schoonmaken en wassen draaien. Aan het eind van de middag hebben we samen
behoorlijk wat gedaan. ’s-Avonds bewerkt Hélène Guido’s haar met de recent
gekochte tondeuse. Geen slecht resultaat, maar wel superkort. Standje 1 was
Guido al eerder op zijn werk beloofd en nu heeft hij het gekregen ook.
We nemen afscheid van Adagio. Ze varen samen met de ouders
en zus van Sidney een stukje de middellandse zee op. Wij gaan richting Madeira.
Dit staat nog op ons verlanglijstje, voordat we naar de Canarische Eilanden
gaan. We moeten nog veel doen om op tijd weg te komen. De laatste boodschappen,
betalen, schip klaar maken voor vertrek. Het is altijd weer gestress. Dit keer
extra, want in de haven wordt het snel laag water en dan kunnen we er niet meer
uit.
Om 10.00 varen we uit. Eerst getankt. De laatste keer was in
Nieuwpoort, dus het mocht wel weer. Om 10.30 varen we uit en laten we de rots
van Gibraltar achter ons. Op naar Madeira. Een reis van naar schatting vijf
dagen. Dit wordt de grootste tocht tot nu toe. In de Golf van Gibraltar zien we
een supergroot zeiljacht.
We hebben een voordewindse koers en stroom mee door de
straat van Gibraltar. Ideale omstandigheden om te vertrekken. Over de grond
lopen we soms meer dan 11 knopen. Aan het eind van de middag gaat de wind
liggen en dobberen we over de shipping lane. We eten pizza en broodjes kebab,
dat gaat er prima in. Het laatste stuk van de shipping lane zetten we toch maar
even de motor bij, nu het wel erg druk wordt met tankers en vrachtverkeer.
Guido gaat even slapen, omdat hij de nacht wacht gaat houden.
De zon gaat onder en het is nog steeds windstil. We strijken
de zeilen en gaan op de motor verder. Als de kinderen in bed liggen, luisteren
we nog even naar Hans Teeuwen en drinkt Hélène nog een biertje (Guido heeft de
eerste wacht). Om 23.00 gaat Hélène
naar bed en slaapt als een roosje. Guido houdt de hele nacht de wacht.
’s-Nachts moet hij langs de Marokkaanse kust de ene na de andere vissersboot
ontwijken. Voor het eerst liggen lijnen ook zichtbaar in het water. Gelukkig
hebben we een rope-cutter. De vissersboten schijnen agressief om zich heen en
varen achter ons aan. Heel irritant! Waarom gebruiken ze niet gewoon de
marifoon of markeren ze de netten niet duidelijker? Dan de motor maar een
tandje harder. Guido wordt steeds brutaler, schijnt terug met onze eigen
schijnwerper en wijzigt nog maar nauwelijks van koers. Om 4.00 nog een
spannende situatie met twee trawlers, waar onze boot tussen zit. Later horen we
dat Afrikaanse “vissers” hun netten expres kapot laten varen door passerende
schepen om ze vervolgens tot stoppen te bewegen en op een dwingende manier
enorme vergoedingen eisen. Gelukkig dat we harder voeren dan die brakke
bootjes. Hélène merkt niets van dit alles. Om 7.00 wordt “Doornroosje” wakker.
De volgende ochtend nemen de golven en de wind langzaam toe
en wordt het motoren minder comfortabel. Rond het middaguur hijsen we de
zeilen. Een stevige aan-de-windse koers (tegen de wind in). Op naar de
“tradewind” (met de wind mee)!! De zon laat zich de hele dag niet meer zien en
er is een grauwe, grijze lucht. Dat voorspelt weinig goeds.
De wind neemt fors toe en de golven worden hoger en hoger.
Er is een kruiszee, wat wil zeggen dat er twee verschillende golfrichtingen
zijn. Echt een afzien koers!
De kinderen eten als enige nog echt goed. We hebben absoluut
geen honger en eten vrijwel niets. Drinken doen we ook vrijwel niet. Niets
smaakt meer. Tegen de schemer wordt de zee nog woester en de lucht donkergrijs
We twijfelen of we nog een derde rif in het zeil zullen zetten. Maar het is
niet echt een feest om nu naar buiten te gaan. Bovendien kan de snelheid
daardoor fors afnemen waardoor je geen koers meer kunt houden op de metershoge
golven. De golven vormen een groter probleem dan de wind. Wel zijn we blij dat
we aan het begin van de middag gelijk een tweede rif in het zeil hebben gezet. Dus halen we nu de fok iets meer in. Guido
zet de radar aan, want met dit weer en met deze golven zien we helemaal niets
meer. Achter ons zit een groot schip en voor ons ook.
Dan barst echt het noodweer los. Een enorme hoosbui. Je ziet
letterlijk geen hand voor ogen. De boot die achter ons voer, vaart nu vlak
naast ons (nog geen halve mijl). Dit zien we op de radar, maar nauwelijks als
we naar buiten kijken. Aan alle kanten is water. Zo enorm veel water om je
heen.. overal waar je kijkt. Een schuimkoppende zee, golven van twee kanten.
Een regengordijn met donder en bliksem, het feest is compleet.
Het is heel gek , vlak voordat het losbarst en je alleen de
dreiging van slecht weer ziet, wordt je toch wel wat nerveus en voel je een
lichte angst voor wat er komen gaat. Maar als het dan eenmaal zover is heb je
voor al deze gedachten en zorgen geen tijd meer. Dan heb je het te druk met
opletten en andere praktische zaken.
Dan houd het onweer en de regen ineens op. Nu zakt ook de
wind bijna helemaal weg. We zitten in het oog van de storm. Guido start snel de
motor om tegen de golven te blijven sturen. Hélène werkt ondertussen de
kinderen weg in hun bed. We moeten allebei teveel onze aandacht bij het schip
houden. Buiten is het pikkedonker. Geen sterren geen maan, aarde donker, met
beukende golven. De kinderen vinden het een feest.
Guido zit achter de navigatietafel en zet koers zuidwaards.
We gokken erop dat we dan wegvaren van het slechte weer (dat doorgaans naar
noordoost beweegt). Alles besturen we van binnen. Een echte cockpit met piloot.
Hélène zit standby op de bank. Wat gaat er nog komen? Na een uur lijkt het erop
dat het allemaal minder wordt. In ieder geval geen onweersbuien meer. De zee
blijft onverminderd beuken. Om 23.00 uur gaat Hélène slapen. Storm ligt naast
haar. Ondertussen wachten we op nieuwe weersberichten van de navtex. Deze
hadden er allang moeten zijn! Waar blijft die verrekte tradewind nou? We hadden
ons dit tochtje zo anders voorgesteld! Lekker vijf dagen voor de wind lekker luieren in de kuip, liggen in de zon,
kinderen spelen met het badje. Niets van dat alles. We overwegen zelfs om terug
te varen naar Lagos (Algarve). Alleen moeten we in verband met de golven
daarvoor eerst nog iets langer deze koers doorvaren. Hélène voelt er weinig
voor om terug te gaan naar Lagos. Hoe dan ook gaan we dus nog even door.
Tussen de wolken door komt er een zonnetje. Maar de golven
en de wind gaan onverminderd door. Je wordt doodmoe van het tegen de golven
inbeuken. De golven komen ook nog steeds van twee kanten. De kinderen houden
zich heel erg goed. Dide heeft de beste zeebenen; ze sjouwt met slecht weer met
pop van voor naar achteren, zonder enig beklag. ’s-Morgens lezen we beiden een
paar verhaaltjes voor, maar meer dan drie lukt niet, zonder misselijk te
worden. Zelfs Guido heeft er goed last van! We draaien eindeloos CD-tjes met
vrolijke kindermuziek. Storm en Dide zitten elk buiten voor een luidspreker. We
eten nog steeds slecht. We kunnen nog steeds niet zonder misselijk te worden
naar de keuken lopen. Laat staan om iets te eten in elkaar te flansen. Het
blijft bij een paar crackers, een banaan en een muesly reep. Niet echt voer
waar je fit van wordt. De kinderen eten echter alles op wat we ze
voorschotelen. Vandaag vooral erg veel crackers. Ik beloof Storm tortelinies,
zodra het weer beter wordt.
Guido stort ’s-middags in. Hij is voor het eerst zeeziek.
Oorzaken: veel te weinig slapen en vrijwel niets gegeten en gedronken. De
overbekende ingrediënten! Je hoopt en denkt dat het weer ieder moment beter zal
worden, maar tot op heden blijft alles hetzelfde. Ieder uur kijken we op de
navtex, maar daar blijft ieder bericht uit. Aan het eind van de middag
besluiten we om Sidney te bellen, zodat we voor de nacht weten hoe het weer
zich ontwikkeld. Sidney draait een weerkaart uit via internet en een half uur
later hebben we het meest recente weerbeeld. Twee lage drukgebieden vlak bij
ons. Een bij Lissabon, waarvan we het staartje hebben meegepikt en een bij de
Canarische eilanden. En een hoog drukgebied onderweg van de Azoren. Het moet
beter worden.
’s-Avonds lijken de golven minder te worden, al weten we
niet of we al zo gewend zijn geraakt aan het gebeuk dat het zo lijkt, of dat
het daadwerkelijk zo is. Gejuich: de navtex geeft weer een weerbericht.
Voorspelling voor ons gebied: windkracht 3 of 4: prima dus. Binnen een uur
roept Guido weer. Hij ziet lijkbleek en is misselijk. Hij duikt zijn kooi in.
Hélène en Storm houden nu de wacht. Om de 8 minuten (snooze-tijd van het alarm)
checken ze de radar, de autopilot en de windrichting en sterkte en kruipen
terug op de bank. Storm legt dan heel lief het dekbedje weer over Hélène heen.
’s-Nachts wordt Guido wakker en neemt de wacht over. Al de hele dag hebben we
geen schip gezien.
De volgende dag wordt het weer beter. De zee is aanzienlijk
rustiger en de wind is zo’n 3 tot 4, met een lekker zonnetje. Om 12.00 uur
bellen we nog een keer met Sidney, en het beeld wordt bevestigd. Hoera! We
maken pizza’s in de oven. Even later is de zee echt vlak. Mooi moment om de
kinderen in het badje te stoppen. Ze hebben net als wij al voor de vierde dag
dezelfde kleren aan. Lekker ranzig, maar het kon even niet anders. En
bovendien: who cares als je midden op zee zit. Ze genieten en spetteren er
vrolijk op los. Een beetje badgel erbij: net een echt bad. Wat een enorm
verschil met voorgaande dagen. Dit is prima uit te houden op deze manier!
Je kunt echt weer genieten van de meest primaire dingen. Nog
even gebeld met het thuisfront. Natuurlijk even geïnformeerd naar de
wereldsituatie. Dit alles staat allemaal heel erg ver van je af. De afgelopen
dagen zijn we alleen maar bezig geweest ons een weg te banen door het slechte
weer. Het bellen hebben we ook bewust uitgesteld. Het is moeilijk om te zeggen
dat het goed gaat (want de boot hield het bijvoorbeeld prima), wanneer je
jezelf verre van goed voelt.
’s-Avonds krijgen Storm en Dide de lang beloofde
tortelinies. Ze staan allebei te springen wanneer we vertellen wat ze gaan
eten. Ze eten samen met gemak de hele zak op. Zelf eten we guacemole en
tacochips. Het smaakt ons prima. Inmiddels wordt het weer donker. Als je zo
kijkt na alle huiselijke tafereeltjes aan boord, heb je absoluut niet het idee
dat je midden op de oceaan zit. Het is erg rustig weer, bijna geen wind en we
varen amper drie knopen. We weten dat we er nu zes in plaats van vijf dagen
over gaan doen en dat is prima.
Het wordt nu tijd om de watermaker aan de praat te krijgen. Dit
betekent dat we voortaan onafhankelijk zullen zijn van de wal. Stroom en water
kunnen we immers zelf maken (generator en watermaker). Wel handig, als we
bedenken dat de havens vanaf nu overvol zullen zijn met schepen die “wachten”
op de oversteek van de oceaan.
We besluiten koers te zetten naar Porto Santo. Volgens de
pilot is het hier beter toeven dan in Madeira. Mensen die op Madeira wonen gaan
naar dit eiland toe om zich te onttrekken aan het toerismegeweld op Madeira.
Daarnaast beschikt dit 41km2 grote eilandje ook nog eens over een Caribisch
aandoend 9 km lang zandstrand. We krijgen er al helemaal zin in.
Daar aangekomen blijkt het helemaal waar te zijn. Porto
Santo valt bij ons in de smaak. De meest typische omschrijving voor dit eiland
is "gemoedelijk". Op dit eiland wonen zo’n 5.000 mensen en hebben
veel mensen van Madeira een tweede woning. Het is echter totaal niet druk en
's-ochtends hebben we een strand voor ons alleen. Het is redelijk
"rijk" (duidelijk geen achtergesteld gebied) met leuke terrasjes en
restaurantjes, wat ons ook wel bevalt. Juist vanaf de dag dat we arriveren is
het feestweek in Porto Santo. Er wordt herdacht dat Columbus hier jaren geleden
voet aan wal zette (en trouwde met een oorspronkelijke inwoonster). Dat betekent
leuke activiteiten, mini concertjes en straatartiesten voor de kinderen.
Tijd voor vakantie!
