Deel 6: La Gomera, Santa Cruz Tenerife, vertrek naar Barbados
Tijdens de dagen in La Gomera na het vertrek van de ouders
en zus/zwager van Guido hebben we een paar dagen helemaal niets gedaan.
Heerlijk! We liggen naast een Braziliaanse boot met een opmerkelijk stel aan
boord. Van hen horen we de meest gruwelijke verhalen over iemand die zijn anker
wilde checken en door een haai werd gegrepen, iemand die midden op de oceaan
wilde zwemmen en op een stingray dook et cetera. Ze luisteren de hele dag hun
kortegolfradio af op zoek naar spannende verhalen waar ook ter wereld. OK, we
zullen uitkijken.
Ondertussen zijn de kinderen de vele ijsjes wat ontwend
totdat enige dagen later de Adagio arriveert. Naast ijsjes wordt nu ook veel
mixed fruit besteld: een vers geperste vruchtenmix. Het is heerlijk en gezond.
Als we in een cafeetje een heerlijk glas versgeperste jus d’orange voor de
kinderen drinken, kunnen we de volgende mooie actiefoto nog maken, vlak voordat
we aan de gang kunnen met doekjes en schone kleren.
Adagio heeft het snel gezien in La Gomera. Ze gaan op weg
naar een grotere haven om inkopen te doen en om zich voor te bereiden op de
Atlantische oversteek. We zijn nog niet zover en blijven nog even liggen.
Enigszins tot ons aller spijt, omdat een paar dagen later Sophie (dochtertje
van Sidney en Xandra van de Adagio) jarig is en het er op deze manier naar
uitziet dat ze die zonder Storm en Dide zal vieren.
Een paar dagen later besluiten we om Sophie op haar
verjaardag op te zoeken. We nemen ons voor om voor zonsondergang te vertrekken
uit La Gomera, ’s-nachts door te varen en in de ochtend van Sophies verjaardag
aan te komen in Santa Cruz, de “hoofdstad” van Tenerife. Het weer is niet OK,
maar dat zal het de volgende dagen ook blijven. Dan toch maar gaan. Terwijl het
begint te schemeren, staan we klaar om uit te varen. Een Zweed van een
bevriende boot komt naar ons toe met de vraag of hij nog even ons schip mag
bekijken voordat we wegvaren. Da’s natuurlijk prima, maar hij blijkt nogal lang
van stof te zijn. Enfin. Wanneer het al goed donker is vertrekken we eindelijk.
Het is een minder fijn koersje. Recht tegen de wind in,
recht tegen de golven in en een behoorlijk ruwe zee (de navtex zegt later in de
nacht: rough to very rough swell). Waar hebben we dat eerder gehad? Het is
allemaal best wel dragelijk omdat het voor een beperkte tijd is, zei het dat we
totaal niet opschieten. De planning om ’s-ochtends vroeg aan te komen moeten we
snel bijstellen. We pakken een vertraging van dik zeven uur op een tochtje van
zo’n twaalf uur.
Ondertussen zien we sommige zeilboten netjes de andere kant
opgaan met een enorme rotgang (stroom en wind mee). Dat zijn de eerste boten
die de tradewinds volgen richting het Caribisch gebied. Ze zullen wel denken
dat we helemaal gek zijn om recht tegen de heersende windrichting in te hakken.
De
communicatie met Adagio tijdens de tocht was flauw, maar vonden we zelf zeer
grappig. We SMS-ten halverwege: “zijn Storm en Dide overmorgen uitgenodigd voor
de verjaardag van Sophie?” en kregen al snel een SMS-je terug: "is het
goed als we het morgen al vieren, dan doen we het als jullie komen overmorgen
wel dunnetjes over", waarna onze SMS kwam: "haphap, zie je
morgen!". Ach ja, waar je op zee al wel niet lol van kunt hebben….
Moe van het stampen tegen de golven en het nachtje overslaan
lopen we om 15.15 de haven van Santa Cruz binnen. Bij Adagio aan boord word de
verjaardag van Sophie al geruime tijd gevierd (vanaf 10.00) en zitten er veel
Nederlandse bemanningen (en ook de ouders van Sidney die zijn overgevlogen om
de verjaardag van Sophie te vieren) al geruime tijd aan de wijn (om 12.00 uur
hadden ze de koffie en taart wel gezien). Sidney heeft voor ons in de haven een
plaatsje naast de Adagio gereserveerd, en om ons terug te pakken aan zijn
gasten gevraagd of ze vreemde en tegenstrijdige aanwijzingen aan ons willen
geven tijdens het invaren (omdat ie weet dat we daar zo van houden).
Dus krijgen we opmerkingen als: "nu achteranker
uitgooien!!", "volgende box!!", “vol vooruit” etc naar ons hoofd
geslingerd. Gelukkig merken we snel dat ze gezopen hebben. Enfin, ze pakken
onze lijnen wel netjes aan en even later zitten we met ze aan de borrel.
Wanneer we 's-avonds in dezelfde kennelijke toestand (er is weinig voor nodig
na zo weinig slaap) weer aan boord komen, merken we dat we direct na het
aanmeren op hun boot geklommen zijn,
zonder fatsoenlijk af te ronden. De radar staat nog aan, de marifoon staat te
loeien et cetera. Foei!
Santa Cruz is een grote stad. Veel winkels waar we laatste
inkopen kunnen doen. Alles wat je in de plaatselijke supermarkten koopt wordt
netjes voor je ingepakt en aan boord bezorgd: een ideale plek dus om je voor te
bereiden op de oversteek. We kopen weer behoorlijk in. Ook al doen we 90 dagen
in plaats van de geplande 20 dagen over de oversteek: we zullen niet omkomen
van de honger of dorst.
De haven is een maand voor onze komst uitgebreid en
vernieuwd en dus hebben we een prima plek. We ontmoeten vele Nederlandse boten
die we eerder zijn tegengekomen, zoals de Lightness of Being (met Lubbe en
Britt) de Batje B (met Laus en Batje) en de Britt (met Kees en Lydian en hun
vier kinderen Karen, Jan, Rook en Sally). Het is erg gezellig om af en toe bij
elkaar te borrelen. Met name Batje ontpopt zich als echte oma voor de kinderen.
De kinderen zijn dol op haar en niets is haar te gek.
We inventariseren wat we nog willen doen aan onderhoud, klusjes
en inkopen en gaan de volgende dag met volle moed aan de gang. Het gaat echter
regenen en de dagen erna wordt het weer alleen maar slechter. Voor het eerst
sinds het begin van de reis hebben we een lange broek aan en blijven we het
grootste deel van de dag binnen.
Het schijnt uitzonderlijk te zijn dat we zo’n slecht weer
treffen in deze tijd van het jaar. We krijgen zelfs vragen van verontruste
vrienden en familieleden die op het nieuws hebben gehoord dat er noodweer is op
de Canarische Eilanden. We stellen ze gerust: met forse regenval zit je in een
boot in een haven betrekkelijk veilig.
Van die klussenlijst komt helemaal niets terecht. Dat is
best vervelend want we willen eigenlijk helemaal klaar zijn voordat onze
opstapper (de vader van Hélène) arriveert. Dat stelt ons namelijk in staat om
met hem nog in alle rust een toeristisch programma af te werken, voordat we
vertrekken. De dag voordat hij aankomt wordt het ineens schitterend weer en
werken we ons uit de naad om de lijst zover mogelijk af te krijgen. Als het al
nacht is geworden besluiten we dat hij best mee kan helpen met de paar laatste
klusjes (“dan leert hij de boot direct kennen”) en stoppen er mee.
De volgende dag huren we een auto en gaan we Gérard (vader
van Hélène) halen. Het is erg leuk om hem weer te zien. Dide keek in het begin
wat vragend naar ons en naar hem en weer terug, maar was al snel weer met hem
vertrouwd. Storm vond het spannend om zijn verloren gewaande opa weer te zien
en ging helemaal uit zijn dak toen bleek dat hij ook nog krentenbollen had
meegenomen.
We gaan naar de boot en borrelen nog wat. Ondertussen
krijgen Storm en Dide al wat uit de dikke tas met meegenomen cadeautjes. Hierna
gaan we moe naar bed. Dat klussen kan morgen ook nog wel.
Onze opstapper blijkt de handen goed uit de mouwen te kunnen
steken. Nadat we afscheid hebben genomen van de Adagio, die aan de oversteek
begint, zetten we hem direct aan het dekzwabberen.
Aan het eind van de middag zijn we klaar en hebben we de
laatste klusjes uitgevoerd. Nu wordt het tijd voor wat toeristische uitstapjes.
Een dag later lopen we in het Loro Park, een prachtig opgezette dierentuin. Batje gaat met ons mee. De vorige keer toen we hier waren, hadden we alle foto’s gewist, nu hadden we de memory stick in de computer laten zitten. Geen digitale foto’s dus van dit gebeuren. De kinderen vonden het Loro Park helemaal geweldig. Storm heeft zichzelf tijdens de dolfijnenshow overtroffen. Een kindje uit het publiek mocht in een klein bootje wat door dolfijnen wordt voortgetrokken. Hiervoor hadden ze een Spaans jongetje van een jaar of 9 uitgezocht. Toen het jongetje naar het bootje liep stond Storm ineens ook op en liep mee. Dus voordat Storm het in de gaten had, zat hij samen met het jongetje in het bootje. Storm zat wat beduusd te kijken, zich duidelijk niet bewust van de consequenties van zijn actie. Na het rondje varen moesten nog uitgebreid alle dolfijnen geaaid en gekust worden op hun snuit. Dit deed hij met alle graagte. De happening was een hele belevenis voor hem, waar hij – nu we een dag later zijn – nog uitgebreid over napraat.
’s-Avonds gaan we nog lekker uit eten. We besluiten de volgende dag te vertrekken. Laatste voorbereidingen zoals versproducten inkopen en dan de trossen los. Op weg naar Barbados. Een vooruitzicht van zo’n 20 dagen niets anders dan zee. Heerlijk!
Het wordt een dagje later. Douaneformaliteiten, kopen van versproducten et cetera duurt wat langer dan gepland en we willen niet laat in de middag vertrekken. Dit stelt ons in staat om nog gezellig een borrel te drinken met Batje en Laus. We vertrekken de volgende ochtend (dinsdag 27 november 2001 om ongeveer 11.45 nederlandse tijd).
