Deel 1: Nederland, België, Engelse zuidkust tot Eastborn
Over Nederland even feitelijk: op 2 juli 2001 nemen we ons
schip in ontvangst bij De Valk Yachtbrokers in Hindeloopen. Van daaruit varen
we de Malmok naar Lemmer, waar we nog wat laatste aanpassingen aan het schip
laten aanbrengen (wasmachine, kastindeling). In het weekend van 7 juli maken we
een eerste “proefvaart” samen met onze meest trouwe medezeilers Jan en Lieneke
naar Medemblik en terug. Vervolgens varen we op 15 juli “echt” uit: van Lemmer
naar Muiderzand (met de moeder van Hélène als opstapper). Op 17 juli 2001 varen
we samen met Harmen Scholten en Bas de Lijster vanuit Muiderzand naar IJmuiden.
Langs het ons zo bekende Amsterdam, waar we natuurlijk een klein
champagnemomentje beleven.
In IJmuiden genieten we op 18 juli van een afscheidsdiner,
dat door onze beide ouders is georganiseerd en waarbij alle in Nederland
verblijvende gezinsleden aanwezig zijn. Hier worden mooie woorden gesproken en
wordt ons al het goeds toegewenst. Op 19 juli 2001 varen we het zeegat uit. Van
IJmuiden naar Scheveningen met de ouders van Guido als opstappers.
In Scheveningen liggen we een paar dagen om alle
communicatieapparatuur werkend te krijgen, nieuwe PC te installeren et cetera.
Een werkje dat gepaard gaat met de nodige frustraties. Omdat ook de kinderen
moeten wennen aan boord is het geen lekkere combinatie. Gelukkig ook goed
bericht: in de late avond van vrijdag 20 juli is Lola geboren, een wolk van een
dochter van Arne en Ingeborg. Zaterdag meteen even kijken.
Op zondag 22 juli vertrekken we dan vanuit Scheveningen. We
willen nu even vaart maken en ook echt Nederland uit ter verhoging van het
vakantiegevoel. In België ontmoeten we nog Bert Lettinga, die daar ook met zijn
schip vaart. Hij roept ons op via de marifoon en we schrikken ons een hoedje!
We maken foto’s van elkaars boten en varen verder. Via Zeebrugge varen we naar
Nieuwpoort, waar we in alle rust genieten van de sfeer en de gerechten van onze
Belgische vrienden.
In Nieuwpoort besluiten we dat we een wat langere tocht
willen maken. Ook willen we eens oefenen hoe het is om ’s-nachts te varen. Onze
bestemming wordt het Engelse Eastborne, wat zo’n 120 mijl verder ligt. Omdat we
met licht het drukke nauw van Calais willen oversteken, vertrekken we om 23.00
uur.
Het begin van de nacht kabbelen we lekker rustig langs de
Belgisch/Franse kust (Nieuwpoort tot Duinkerken). Bij het ochtendgloren zien we
Calais, waar het smalste deel van het kanaal is. Daar steken we over, zo’n 5
mijl naast alle passagiersboten en hovercrafts, totdat we bij de krijtrotsen
van Dover komen. Het is een klein rotstukje overigens dat kanaal, want vanaf de
Franse kust zie je gewoon Engeland liggen. Het is net alsof je het IJsselmeer
oversteekt (alleen dan iets meer en iets grotere schepen in de buurt). In de
buurt van de krijtrotsen zitten we zodanig in een hoerastemming, dat we even
naar onze ouders bellen.
In Engeland schijnt de zon! In het zonnetje varen we door
totdat we rond 20.00 uur Eastborne bereiken. Ondertussen hebben we aan boord
lekker warm gegeten met ons viertjes, terwijl de boot koers hield. Ook dat gaat
dus prima. Het is heerlijk om te wonen op zo’n luxe schip!
De dagen erna is het schitterend weer in Eastborne. Hier liggen
we een paar dagen in een "niets aan de hand - dorpje". Daarmee
bedoelen we een heerlijk kunstmatig, toeristisch opgezet waterdorpje bij een
haven waar alles voor je geregeld is. Een soort Giethoorn aan de Engelse
zuidkust. Hier proberen we onze dighy uit en gaan we lekker mee in de niets aan
de hand-sfeer (we poetsen net als alle anderen onze boot, zetten een relaxed
muziekje aan en drinken 's-avonds een breezertje aan boord).
Storm is helemaal in de ban van de dinghy, in zijn eigen
woorden "de scooterboot". Hij heeft al een paar keer gevaren met
Guido en zelf mogen sturen, deze taak neemt hij heel serieus en hij voelt zich
al een echte grote jongen in zo'n dinghy. Guido moet vooral niet proberen
alleen erop uit te gaan, want al is het midden in de nacht, Storm wil mee en in
zijn slaap roept hij soms uit: "ik wil ook mee op de scooterboot!!".
Dide was minder verheugd met haar eerste ritje. Ze zag mamma
(die op de boot bleef) langzaam uit het zicht verdwijnen en zette haar grootste
keel op. Toen bij een nieuwe poging Dide met mamma achterbleef, zag ze ineens
pappa en Storm uit het zicht verdwijnen en wist ze die keel voor de tweede keer
tevoorschijn te toveren. Ach ja, na een tijdje went het pas.
