Terug naar het hoofdmenu

 

Deel 1: Nederland, België, Engelse zuidkust tot Eastborn

 

Over Nederland even feitelijk: op 2 juli 2001 nemen we ons schip in ontvangst bij De Valk Yachtbrokers in Hindeloopen. Van daaruit varen we de Malmok naar Lemmer, waar we nog wat laatste aanpassingen aan het schip laten aanbrengen (wasmachine, kastindeling). In het weekend van 7 juli maken we een eerste “proefvaart” samen met onze meest trouwe medezeilers Jan en Lieneke naar Medemblik en terug. Vervolgens varen we op 15 juli “echt” uit: van Lemmer naar Muiderzand (met de moeder van Hélène als opstapper). Op 17 juli 2001 varen we samen met Harmen Scholten en Bas de Lijster vanuit Muiderzand naar IJmuiden. Langs het ons zo bekende Amsterdam, waar we natuurlijk een klein champagnemomentje beleven.

 

 

In IJmuiden genieten we op 18 juli van een afscheidsdiner, dat door onze beide ouders is georganiseerd en waarbij alle in Nederland verblijvende gezinsleden aanwezig zijn. Hier worden mooie woorden gesproken en wordt ons al het goeds toegewenst. Op 19 juli 2001 varen we het zeegat uit. Van IJmuiden naar Scheveningen met de ouders van Guido als opstappers.

 

In Scheveningen liggen we een paar dagen om alle communicatieapparatuur werkend te krijgen, nieuwe PC te installeren et cetera. Een werkje dat gepaard gaat met de nodige frustraties. Omdat ook de kinderen moeten wennen aan boord is het geen lekkere combinatie. Gelukkig ook goed bericht: in de late avond van vrijdag 20 juli is Lola geboren, een wolk van een dochter van Arne en Ingeborg. Zaterdag meteen even kijken.

 

 

Op zondag 22 juli vertrekken we dan vanuit Scheveningen. We willen nu even vaart maken en ook echt Nederland uit ter verhoging van het vakantiegevoel. In België ontmoeten we nog Bert Lettinga, die daar ook met zijn schip vaart. Hij roept ons op via de marifoon en we schrikken ons een hoedje! We maken foto’s van elkaars boten en varen verder. Via Zeebrugge varen we naar Nieuwpoort, waar we in alle rust genieten van de sfeer en de gerechten van onze Belgische vrienden. 

 

In Nieuwpoort besluiten we dat we een wat langere tocht willen maken. Ook willen we eens oefenen hoe het is om ’s-nachts te varen. Onze bestemming wordt het Engelse Eastborne, wat zo’n 120 mijl verder ligt. Omdat we met licht het drukke nauw van Calais willen oversteken, vertrekken we om 23.00 uur.

 

 

Het begin van de nacht kabbelen we lekker rustig langs de Belgisch/Franse kust (Nieuwpoort tot Duinkerken). Bij het ochtendgloren zien we Calais, waar het smalste deel van het kanaal is. Daar steken we over, zo’n 5 mijl naast alle passagiersboten en hovercrafts, totdat we bij de krijtrotsen van Dover komen. Het is een klein rotstukje overigens dat kanaal, want vanaf de Franse kust zie je gewoon Engeland liggen. Het is net alsof je het IJsselmeer oversteekt (alleen dan iets meer en iets grotere schepen in de buurt). In de buurt van de krijtrotsen zitten we zodanig in een hoerastemming, dat we even naar onze ouders bellen.

 

In Engeland schijnt de zon! In het zonnetje varen we door totdat we rond 20.00 uur Eastborne bereiken. Ondertussen hebben we aan boord lekker warm gegeten met ons viertjes, terwijl de boot koers hield. Ook dat gaat dus prima. Het is heerlijk om te wonen op zo’n luxe schip!

 

 

De dagen erna is het schitterend weer in Eastborne. Hier liggen we een paar dagen in een "niets aan de hand - dorpje". Daarmee bedoelen we een heerlijk kunstmatig, toeristisch opgezet waterdorpje bij een haven waar alles voor je geregeld is. Een soort Giethoorn aan de Engelse zuidkust. Hier proberen we onze dighy uit en gaan we lekker mee in de niets aan de hand-sfeer (we poetsen net als alle anderen onze boot, zetten een relaxed muziekje aan en drinken 's-avonds een breezertje aan boord).

 

Storm is helemaal in de ban van de dinghy, in zijn eigen woorden "de scooterboot". Hij heeft al een paar keer gevaren met Guido en zelf mogen sturen, deze taak neemt hij heel serieus en hij voelt zich al een echte grote jongen in zo'n dinghy. Guido moet vooral niet proberen alleen erop uit te gaan, want al is het midden in de nacht, Storm wil mee en in zijn slaap roept hij soms uit: "ik wil ook mee op de scooterboot!!".

 

Dide was minder verheugd met haar eerste ritje. Ze zag mamma (die op de boot bleef) langzaam uit het zicht verdwijnen en zette haar grootste keel op. Toen bij een nieuwe poging Dide met mamma achterbleef, zag ze ineens pappa en Storm uit het zicht verdwijnen en wist ze die keel voor de tweede keer tevoorschijn te toveren. Ach ja, na een tijdje went het pas.

 

 

 

Door naar deel 2

Terug naar hoofdmenu